دیوار پنجره مورد تقاضای بالا بوده است و معماران و سازندگان را به چالش می کشد تا نوآوری کنند

از سال 1929، زم، که لودویگ میس ون در روهه، یک وجه از خانه توگندات را در برنو طراحی کرد تا به زیر سطح طبقه نشیمن برود، از بین بردن مرز بین داخل و خارج، هدف اصلی مدرنیسم بوده است. پیشرفت های اخیر در فن آوری های شیشه ای و ساختم،، از جمله محصولات شیشه ای تقریباً بی رنگ مانند Starphire از Vitro (پی پی جی سابق) و محصولات مشابه، این ایده آل را در صورت داشتن بودجه، دست یافتنی تر کرده است. معماران در سراسر آمریکای شمالی از تلسکوپی از کف تا سقف، آکاردئونی و حتی درهای کشویی ساده استفاده می کنند تا فضاهای زندگی در حال حاضر گسترده و زیربغل را برای منهای یک درصد باز کنند تا مناظر فوق العاده ای را که فرمان خانه های اغلب هفت رقمی آن ها ارائه می شود، ارائه کنند. آیا صرف صدها هزار دلار برای هر دیوار ارزش آن را دارد؟

مطمئناً نتایج چشمگیر است. مشاهده ناپدید شدن یک دیوار کامل با فشار انگشت، چه از طریق استفاده از یک نوار لغزنده متعادل یا کنترل های الکترونیکی، حتی از آنهایی که برای افکت استفاده می شوند، نفس نفس می زند. برخی از معماران فکر می کنند که افتتاحیه به یک خیر اساسی تر می رسد. خانه Tugendhat خود برای مشتری، که آسم داشتند طراحی شده است. باز شدن، و همچنین سیستم فیلتر پنهان خانه، به همان اندازه که میس از ایده آل سازی «تقریباً هیچ»، در خدمت نگر، های سلامتی مشتری بود.

اریک استرین، معمار ، وگاس، گفت: «اگر مرز بین درون و بیرون را محو کرده باشیم، به چیزی دست یافته ایم. AN. او علاوه بر طراحی خانه هایی با بودجه چند میلیونی، معمار مدارس و مراکز اجتماعی است که بودجه بسیار محدودی دارند. «سال ها، مدارس ، وگاس پنجره نداشتند، عمدتاً به دلیل هزینه، اما ظاهراً به دلیل امنیت. از آنجایی که از پنجره های بزرگ در برخی از مدارس استفاده می کنیم، گزارش هایی دریافت می کنیم که دانش آموزان در آنجا استرس کمتری دارند و بهره وری بیشتری دارند و غیبت نیز بسیار کاهش یافته است. فکر می کنم در خانه ها هم همین طور است. شما آنقدرها احساس محدودیت و استرس نمی کنید، می تو،د نفس بکشید، فضای اطراف خود را احساس می کنید. علاوه بر این، استرین توضیح داد، این ارتباط "به تغییر نگرش نسبت به زندگی در فضای باز و آب و هوا کمک می کند." به ،وان یک معمار، استرین معتقد است که نشان می دهد با سایه من، می تو،د خانه ای را باز کنید و از فضای باز لذت ببرید، حتی زم، که هوا 110 درجه است.

در آب و هوای کاملاً متفاوت، معماران لیزا بوول و متیو مک لئود، خانه هایی را که در شمال ونکوور طراحی کرده اند، به چشم اندازی از ورودی بورارد، تنگه جورجیا، و خط افق مرکز شهر بر روی آب باز می کنند. در اینجا، آنقدر رنگ و سایه نیست که مسئله قاب هر پنجره است. قاب بندی باید بتواند در طول زمان در برابر نیش هوای دریا و همچنین طوفان های مکرری که منطقه را فرا می گیرد مقاومت کند.

برای مک لئود، همه چیز به این بستگی دارد که چه چیزی افتتاحیه را ممکن می سازد. او گفت AN که "ما در واقع بیشتر به کاهش خوانش جزئیات پنجره و مواد مرتبط با لعاب علاقه مندیم... بیشتر قاب ها در سقف، دیوارها و کف "دفن" می شوند." او گفت. در نتیجه، مک لئود همچنین با حذف کامل قاب (و تامین کننده قاب پنجره) آزمایش کرده است. با ساختن محفظه های خودمان از پروفیل های آلومینیوم صنعتی یا GRP (فایبر گ،) برای واحدهای ثابت ساده، آنها سپس به طور کامل در مجموعه های مجاور دفن می شوند.

جاناتان فلدمن، که در آب و هوای معتدل منطقه خلیج سانفرانسیسکو کار می کند (اگرچه با کدهای سخت گیرانه انرژی و ز،له)، به طور مشابه آرزوی سیالیت پنجره های بزرگ و قابل اجرا را دارد. اما او در رویکرد خود کمی ظریف تر است. او گفت: «در حالی که ما به طور مداوم طرح هایی ایجاد می کنیم که بر اتصالات داخلی/خارجی تأکید می کنند، که معمولاً به ،مت های بزرگی از دیوارهای شیشه ای که باز یا جمع می شوند ترجمه می شود، متوجه شده ایم که بسیاری از معماران به ،وان یک استراتژی پیش فرض در لعاب کاری زیاده روی می کنند». AN. "اغلب تضاد بین جامد و خالی است، با طراحی رقصی که به دقت در نظر گرفته شده است، که جلوه ای دراماتیک و کنترل شده ایجاد می کند."

م، استرنگ، که کارش تولید چندین خانه بزرگ در سراسر فلوریدا است، اغلب مناطق زندگی را در امتداد ساحل یا آبراه های داخلی طراحی می کند. باز بودن روی آب و نسیم های آن در فرآیند طراحی نقش اساسی دارد - همانطور که لازمه بلند ، ساختمان ها از روی زمین است. در مناطق ساحلی و مناطق کم روستایی، کدهای محلی تمایل دارند که ساخت اتاق های دائمی را در دشت های سیلابی فعلی یا آینده ممنوع کنند. این محدودیت ها به این م،ی است که طراحی های استرنگ حس تداوم فوق العاده ای دارند، که او اذعان می کند که «با قیمت بسیار من،ی همراه است». او اخیراً واکنشی را در برابر این نوع ساختارهای تقلیل دهنده احساس کرده است: «من فکر می کنم آونگ ممکن است به سمت دهانه ها و محفظه های سوراخ شده تر برگردد.»

با یک پنجره دو یا سه جداره و محفظه آن اغلب بیش از 10000 دلار هزینه دارد، یک مجموعه کامل، از جمله آرماتورهایی که دهانه ها را فراهم می کند، می تواند تا 15 درصد از کل بودجه (چند میلیون دلاری) را مطالبه کند. به ،وان یک ناظر، باید فکر کنم که آیا ارزشش را دارد؟ اثرات می تواند دیدنی باشد. اینکه طراحان می توانند این کار را انجام دهند در حالی که همچنان به قو،ن سختگیرانه انرژی پاسخ می دهند، و شاید حتی به دلیل این سیال بودن، اتکا به گرمایش و سرمایش را کاهش دهند، قطعا قابل ستایش است. اما با توجه به هزینه ای که تنها تعداد کمی از آنها می توانند از عهده آن برآیند، و همچنین به فرآیندهای تولیدی که از فولاد، شیشه و مواد شیمیایی بیشتر استفاده می کنند، بستگی دارد، این دستاورد مشکوک تر می شود.

در طول دوره مدرنیسم، خانه تک خانواده برای مشتری ثروتمند در یک سایت ممتاز به معماران این امکان را می دهد که تکنیک ها، فرم ها و مصالح جدید را آزمایش کنند. اینکه از حومه ، وگاس، تپه های دره ناپا، ساحل میامی یا سواحل ص،ه ای تنگه جورجیا به مکان هایی که بیشتر ما در آن زندگی می کنیم، قطره ای به پایین می آید، آزمون واقعی این است که آیا ایده آل است یا خیر. یک معماری باز از لحاظ فیزیکی و هم از نظر تصوری امکان پذیر است.

آرون بتسکی منتقد معماری، طراحی و هنر است که در فیلادلفیا زندگی می کند. کتاب او بازسازی نکنید پاییز امسال توسط Beacon Press منتشر خواهد شد.