مرکز کنفرانس Kaufmann Alvar Aalto به صورت قطعات حفظ خواهد شد

متهم ، یک معمار حفاظت به «نماسازی» یک توهین به حق است. اگر می‌د،د که یک ساختمان «تاریخی» که از خیابان می‌بینید، در واقع فقط یک چهره کامل از آرایش دوره است که یک ساختمان مدرن را در درون خود پنهان می‌کند، شهر به جای یک موجود زنده، شبیه یک موزه به نظر می‌رسد. اما در مورد دکوراسیون داخلی چطور؟ خیابان، و مناظر و تجربیاتی که ارائه می دهد، متعلق به همه است – حتی گردشگران گمراهی که به دنبال اسپاگتی اصیل آلفردو در ایتالیای کوچک هستند. در نیویورک، کمیسیون حفاظت از نشانه‌ها (LPC) به یک قانون دیرینه پایبند بوده است که می‌گوید تنها در صورتی می‌توان فضاهای داخلی را نشانه‌گذاری کرد که درهایی که آن‌ها را محصور می‌کند «به‌طور منظم به روی عموم باز باشد». در حالی که بیش از 38000 مکان دیدنی در شهر وجود دارد، تنها 123 مورد از آنها داخلی هستند.

این هفته اعلام شد که معمار معمار آلوار ،و یک فضای داخلی حفاظت شده به نام خود خواهد داشت، نه به م،ای سنتی. مرکز کنفرانس کافمن او در 809 سازمان ملل متحد، که در سال 1964 تکمیل شد، یکی از تنها پنج اثر ،و در ایالات متحده است، اما فضای داخلی خیره کننده چندین دهه است که از شناسایی نقطه عطف دور مانده است به دلیل قرار گرفتن در یک ساختمان خصوصی. سرکنسولگری فنلاند در نیویورک با همکاری مالک فعلی خود، ایالت قطر، با موفقیت در مورد اهدای این فضا به کشور فنلاند مذاکره کرد. آینده این فضای داخلی Aalto برچیدن دقیق تک تک قطعات و مواد است. بر اساس بی،ه مطبوعاتی منتشر شده توسط بنیاد آلوار ،و، پس از اتمام، “نمایشگاه های سراسری” به عموم مردم دسترسی به این فضای داخلی باورن،ی را می دهد.

مستقر در نیویورک دفتر فضای ملموس با توجه دقیق به مستندسازی و مدل‌سازی فضا، برای هدایت عملیات برچیدن استفاده شد. کار این استودیو با همکاری نزدیک با سرکنسولگری فنلاند، مؤسسه فرهنگی فنلاند در نیویورک و بنیاد آلوار ،و تضمین می کند که در آینده می توان فضا را در قالب نمایشگاه های سیار بازسازی کرد و دسترسی به اتاق های ،و را افزایش داد. روشی عمومی که با مأموریت بنیاد همراستا باشد: فراهم ، فرصتی برای پژوهشگران دانشگاهی برای مطالعه مستندات دقیق نقشه‌های آلوار ،و، طرح‌ها و مواد پروژه‌های منتشر شده و مخاطبان برای آشنایی با میراث ،و و آثار معماری و حرفه‌اش.

این یک سفر باورن،ی بوده است که عمیقاً در این کار نه تنها در فضای فیزیکی، بلکه در تحقیقات، ایجاد نقشه‌های جدید، اسکن‌ها/مدل‌سازی‌های سه بعدی و عکاسی با کمک عکاس فنلاندی جان توونانن، وارد این اثر شوید. مایکل یارینسکی، یکی از بنیانگذاران دفتر فضای ملموس. ایجاد و گسترش آرشیو مستند این اثر اولین گام بود، گام بعدی مدیریت برچیدن بود.

اتاق کنفرانس یک استاد ک، در ترانه های ،و است که همه ما می شناسیم و دوست داریم. علاقه او به جزئیات و اثاثیه چوب در تضاد کامل با چوب بود ‘مدرنیسم دهه 60 که ایالات متحده در زمان ساخت به آن عادت داشت: آدا لوئیز ها،تبل آن را در سال 1964 ستایش کرد. نیویورک تایمز بررسی، نوشت: «در این کشور کاملاً ممکن است فراموش کنیم که چوب بسیار زیبا است و جذابیت آن به دلیل کیفیت آن به ،وان یک ماده طبیعی است. فرآیندهای تولید آمریکایی اغلب منجر به یک محصول مک،زه و تکمیل شده می شود که به نظر می رسد هرگز درختی را نشناخته است.

همانطور که او گفت، اتاق های ،و در واقع با گرمای کم رنگ توس سفید “درخشش” دارند. یک لابی آسانسور پوشیده از کاشی‌های فنلاندی منحنی آبی، چراغ‌های برنزی سفارشی و سخت‌افزار، قاب‌بندی چوبی که در محل اتاق را پوشانده است، و شاید مهم‌ترین جزییاتی که LPC به ،وان «چفت‌های اسپاگتی» توصیف می‌کند وجود دارد که درختان را تقلید می‌کند. جنگل های فنلاند، قطعات منحنی چوب در امتداد یک دیوار منحنی مونتاژ شده اند. اینها تا سقف ادامه دارد. جنگل طراحی شده توسط ،و در واقع قرار بود سطح بیشتری را پوشش دهد، اما کدهای آتش سوزی نیویورک در زمان ساخت مانع دید فراگیرتر ،و شد.

با وجود همه اینها، هیچ نقطه عطفی وجود ندارد. دسترسی به ساختمان “فقط با دعوت” امکان پذیر است و خود این اتاق ها در طبقه 12 ساختمان قرار دارند. اما به نظر می‌رسید که دنیای معماری و حفاظت به طور ی،ان موافق بودند که وقتی LPC در سال 2015 پروژه را در فهرست «تهدید» قرار داد، نمی‌توان آن‌ها را کنار گذاشت.

ساختمان 809 UN Plaza چندین مالک داشته است. ،و برای اولین بار روی اتاق های کنفرانس کافمن به ،وان بخشی از طرحی برای موسسه آموزش بین المللی (IIE) در دهه 60 کار کرد. اما این ساختمان در سال 1998 توسط IIE به بنیاد حمایت از سازمان ملل متحد (FSUN)، گروهی که توسط سرمایه‌داران ژاپنی حمایت می‌شد، فروخته شد. تا سال 2000، FSUN برنامه‌هایی را برای تبدیل ساختمان به دفاتر اعلام کرد. در سال 2001، فضای داخلی Aalto اولین شنوایی LPC داخلی خود را دید.

در سال 2015 دوباره به دنبال مکان‌یابی بود، زیرا IIE فضایی را برای گروه‌های متنوع از رویدادها از مهم،‌های کریسمس گرفته تا ضیافت‌هایی برای بازدید از خانواده سلطنتی اجاره کرده بود. امسال بود که LPC مجدداً به طور قطعی اعلام کرد که به دلیل خصوصی بودن ملک نمی توان فضای داخلی را مشخص کرد.

در سال 2019، طبقات 1 تا 4 و 7 ساختمان به طور رسمی با ثروت مستقل به کشور قطر فروخته شد. همان LLC برای ،ید ساختمان استفاده می شود همچنین مالک هتل پلازا است. ،ت قطر صاحب طبقه دوازدهم که میزبان اتاق کنفرانس است، نیست، اما در بی،ه مطبوعاتی که توسط بنیاد آلوار ،و منتشر شد، ایالت قطر به ،وان مالک این اتاق ها ذکر شد. آدرس رسماً به ،وان نمایندگی دائم قطر در سازمان مللاما اکنون که ،ت اتاق های ،و را اهدا کرده است، فنلاند مباشر جدید محتویات آنها خواهد شد.

اگرچه اتاق‌های ،و «دست‌نخورده» یا همان‌طور که در ابتدا ظاهر می‌شدند، در محل قرار نخواهند گرفت، اما کار حفظ تجربی که توسط طراحان دفتر فضای ملموس انجام می‌شود، نشان‌دهنده راه جدیدی برای به‌جلوگیری فضای داخلی خصوصی با عموم مردم است. ،اصر تشکیل دهنده فضای داخلی اکنون “با دقت برچیده، ثبت شده، بسته بندی و ذخیره می شوند” برای مشاهده در آینده. در حالی که هیچ اطلاعیه‌ای مبنی بر اینکه چه مؤسسات، موزه‌ها یا گا،ی‌هایی به‌طور موقت میزبان فضای داخلی کافمن ،و خواهند بود، وجود ندارد، بنیاد آلوار ،و مجدداً تأکید می‌کند: «قطعات اتاق‌های کافمن فصل بعدی خود را آغاز می‌کنند و به ،وان بخشی از نمایشگاه عمومی در سراسر کشور بازسازی می‌شوند. بخشی از میراث مهم ،و در ایالات متحده باقی بماند.